Çökme Sanatı Üzerine (ordan çıkan vızıltılar vol.1)

İlk çöktüğüm zamanı hatırlıyorumda... 2ci sınıftaydım ve bir dükkandan balon çökümüştüm. Ama bu basit bir balon değildi; şu lastikli zıplayan balonlardandı.(sanat) yani o zamandan bir pro olacağım belliydi. üstadım olan wing chunda bana böyle demişti. bildiğim her şeyi wing amcaya borçluydum. onun öğretilerine uyarak bu gücümü sadece iyilik için kullanmayı öğrendim. bu öyle bir sanattıki bir hata tüm hayata bedel olabiliyordu bazen. bu yüzden kimsenin cesaret edemiyeceği egzersizlerle eğitildim; çift darbeli silikon patlaması, ejderin nefesi tualet cilası ve daha niceleri... tamı tamına 3 yıl süren zorlu eğitimin ardından 2 sınıfa devam ettim. artık top class olan skillerim bir green labeldan bir ton balığına kadar geniş yelpazedeki insan hayatını ve anarşik düzeni tehdit eden ürünlere son vermek için yanıp tutuşan bir şovalvenın arzularını köreltmedeki isteği kadar hızlı ve şarkının ortasında kopan sitar telinin çıkardığı yüksek frekans alçak dalga boylu sesimsi ses kadar da etkiliydi. Peki sanat bunun neresinde??? açık; aynı nehirden iki kere geçemezsin, aynı ton balığını iki kere çökemiyeceğin gibi, insan sayısı kadar doğru vardı tıpkı insan sayısı kadar çökme stili olduğu gibi. Peki sanat bunun neresinde??? sizinle burda sanat ve sanatta "güzel" üzerine estetik bir çatışmaya girmek istemiyorum sadece haklı oldumu söylüyorum........